Lie f desverdriet.info

Oproep voor hartverscheurende verhalen!
Heb je, na een breuk in je relatie, liefdespijn?
Schrijf je verhaal op en e-mail het naar roelvduijn@planet.nl Wij plaatsen je verhaal, als je wilt onder pseudoniem, graag en gratis in deze site! Je weet, opschrijven is beter worden. Maak het voor jezelf zo lang en precies als de vloed van je tranen.

Fatale liefde

van een man die tot twee maal toe aan een gevaarlijke vrouw verslaafd raakte



De Eerste Ronde
Het begon met een simpele email, tijdens een van mijn buitenlandreizen.

Van haar

Laat ik haar H noemen. Daarin kondigde ze aan dat ze op mijn afdeling kwam werken en dat ze haar meisjesnaam weer had. Mijn hart sprong even over.

Ik vond haar al jaren erg mooi.

Op een afstandje, want zij was getrouwd en ik had een relatie. Met S. Al ruim 7 jaar en het was een goede relatie. Harmonieus, liefdevol, geborgen en we hebben samen een fijn leven opgebouwd na ons afstuderen. Ondanks dat we van de 7 jaren samen allebei vaak weg waren voor werk en (mede daardoor) een aantal mindere periodes hadden meegemaakt. Maar de laatste tijd merkte ik dat ik afstand aan het creëren was.

De verbondenheid was langzaam aan het verdwijnen en ik merkte dat ik haar tijdens mijn reis niet meer miste. Ik merkte ook dat ik open begon te staan voor gevoelens voor andere vrouwen. Toch heb ik de email van H niet beantwoord.

Zat zij wel op mijn aandacht te wachten, nu ze net gescheiden was? Bovendien: ik had nog altijd een relatie.

Na terugkomst ben ik samen met S op vakantie gegaan. Even leek alles weer goed. Samen genieten, bijpraten, het contact weer herstellen na 9 weken apart geleefd te hebben. Zoals dat wel vaker gegaan was in de loop der jaren.

Maar in de periode daarna gaat het snel slechter. Ik heb steeds minder contact met haar, begin me emotioneel voor haar af te sluiten. Dat gaat natuurlijk niet onopgemerkt voorbij. We gaan steeds meer ons eigen ding doen, S als reactie op mijn gedrag en ik om me van haar af te kunnen zonderen. Ik merk dat ik vaak zou willen dat ze weg zou zijn. Of dat ik zelf weg zou willen. Ik maak me daar grote zorgen over want wat zou dat betekenen voor ons leven samen? We hebben samen een prachtig huis met tuin, een fijne groep vrienden en familie etc. Raak ik dat straks allemaal kwijt?

En waar komt dit vandaan, we hebben het toch fijn samen? Ik hou ook echt wel van haar. Toch voel ik me heel erg ongelukkig. Er mist iets, maar wat?

Ondertussen was ik weer op kantoor begonnen.
De eerste dag ben ik meteen naar H toe gegaan voor een praatje. En sindsdien brandt het vlammetje. Het duurt echter nog tot begin augustus voordat ik haar in een terloops emailtje meevraag voor lunch.

Er volgen emails, waarin ze vaag doet.

Ik vermoed dat ze al iemand heeft. Toch hebben we ongeveer een week later de eerste stiekeme afspraak. Ik was inmiddels hartstikke verliefd en gooi tijdens die eerste afspraak onmiddellijk mijn kaarten op tafel en overdonder haar met mijn gevoelens. Zeg dat ik haar al jaren bewonder en dat ik van plan ben mijn relatie te beëindigen.

Voor haar.

Het wordt een hele vreemde avond. Ze heeft inderdaad al iemand (ook een collega), dus ik ben misschien te laat. Tegelijkertijd heeft ze ook twijfels over die relatie. En ze heeft mij altijd ook wel leuk gevonden, maar verliefd?

Daar lijkt het niet echt op. Toch lopen we hand in hand door de straten, maar ze zegt ook dat ik daar geen conclusies aan moet verbinden.

Volledig in de war kom ik thuis. Ik vertel S over mijn afspraakje met H en de gevoelens voor haar. Omdat ze al voelde dat het niet goed ging tussen ons begrijpt ze onmiddellijk wat dit kan betekenen: het einde.
Toch zeg ik tegen haar dat ik haar niet kwijt wil. En dat was geen leugen.
Later die nacht krijg ik een SMS van H waarin ze bevestigd dat onze afspraak eenmalig was en dat ze toch niet echt iets voor me voelt.

Dat doet me pijn, want ik verlang echt heel sterk naar haar, maar aan de andere kant geeft me dat misschien de mogelijkheid mijn relatie te redden. S gaat ondanks wat er aan de hand is de volgende dag voor werk een paar dagen weg en ik blijf alleen achter. Omdat de avond met H me niet loslaat schrijf ik een lange email met vragen aan haar, de volgende dag stort ze als antwoord een ijsbad over me uit. Bang dat ik haar ga stalken. Blijkbaar heb ik haar nogal overvallen met mijn sterke gevoelens.


Afspraakje
Een paar dagen later volgt er een ‘sorry’ mailtje en in plaats van het daarbij te laten komt er een intensieve email correspondentie op gang. De mails gaan ver en ik laat me er in meetrekken, ik verlang zo naar haar.

Na een paar weken zijn er ook bij haar vlinders. Maar elkaar buiten werk zien is een heel ander verhaal, vanwege ons beider relatie

Of eigenlijk meer die van haar. Hij moet echter een tweetal weken voor zijn werk op reis. Die periode valt precies samen met mijn zomervakantie, waarin ik samen met S en onze twee beste vrienden op reis zou gaan. Omdat mijn verlangen naar H inmiddels te groot is, en ik die twee weken als de kans zie om bij haar te zijn en voor me te winnen, forceer ik het einde met S. Ik zeg dat ik niet meega op vakantie, zogenaamd om na te denken. S vraagt zich af hoe we zo samen nog aan onze relatie kunnen werken, en ze heeft gelijk. Ik zeg dat we er beter mee kunnen stoppen. Ik weet het nog precies, we waren aan het koken. We hebben die avond veel gehuild en eten en slapen desondanks nog een aantal dagen samen. Werken ondertussen ook gewoon door, zo goed en zo kwaad als het gaat. Ik help haar inpakken voor de vakantie, breng haar weg.

Het is allemaal onwerkelijk. Vaak heb ik het gevoel dat ik in een film zit, met mezelf als toeschouwer.

Ondertussen ben ik wel bezig om het eerste afspraakje met H te plannen. Die biedt nog aan me voorlopig met rust te laten, maar dat sla ik af. Ik ben steeds verliefder geworden en heb enorme behoefte aan haar.
De drang om haar te veroveren is heel erg sterk en het uitzicht bij haar te kunnen zijn houdt het verdriet en de pijn ook op een zekere afstand.

Zaterdagochtend breng ik S naar de trein en zeg dat het nog niet definitief voelt, dezelfde middag heb ik mijn eerste afspraak met H. Ik voel me er nauwelijks schuldig over….. Het is een prachtige nazomerdag, samen op een strandje aan de rivier, rosé, lekkere hapjes. Ik zweef. We hebben het wel over haar relatie en ze zegt me dat ik misschien wel te laat ben. Maar laat wel ruimte, en die neem ik. We kussen, en vanaf dat moment valt alle weerstand die ik nog over had weg en ik geef me er helemaal aan over.

We eten samen, ik blijf die nacht bij haar. Ik voel me gelukkig, voor het eerst sinds hele lange tijd. Eindelijk lijkt een periode zonder liefde voorbij en ik merk hoe erg ik dat gemist heb. Wat is ze mooi! Ik kan bijna niet van haar afblijven.

Maar direct de volgende dag komt de volgende waarschuwing. Ze voelt zich overspoeld door mijn gevoelens.

Met andere woorden: ik voel niet hetzelfde voor jou. Desondanks zien we elkaar een paar dagen later weer en krijg ik een zeer hartstochtelijk welkom. Daar hou ik me aan vast. In de ongeveer twee weken dat we elkaar vaak zien heb ik voor mijn gevoel de tijd van mijn leven. Het is allemaal zó leuk.

Ik richt me helemaal op haar, ze windt me enorm op en houdt ook het verdriet en de pijn op een afstand. Ik heb niet door hoe kwetsbaar ik aan het worden ben, ondanks waarschuwingen van verschillende kanten. Er hangt een zwaard van Damocles boven mijn hoofd: voor wie gaat ze straks kiezen?

Ik denk dat ze wel voor mij gaat.

Het gaat immers toch veel te goed allemaal? Ze zegt ook dat alles in principe wel in mijn voordeel uitvalt. Maar zo eenvoudig is het niet. Want er is ook nog zoiets als gevoel…. Dat blijkt als ‘hij’ terug komt van zij reis. Ze bekent dat ze het fijn vind hem weer terug te zien. Een klap in mijn gezicht. Ik kan het niet goed aan en forceer een beslissing. Die komt er ook, maar niet in mijn voordeel. Ze gaat naar hem toe om het uit te maken, maar blijft die nacht toch bij hem. Ik wacht tevergeefs op haar en krijg de volgende ochtend alleen een SMS berichtje dat het haar enorm spijt dat ze me dit aandoet. Dat was het dan. Misschien heb ik het wel aangevoeld, want ik heb de laatste nacht samen de hele tijd naar haar liggen kijken en ’s ochtends bij het ontwaken waren er tranen toen de radio Queens Love of my Life (don’t leave me…) speelde. Zomaar.


SMS contact
Ik had inmiddels aan S verteld dat ik bij H geweest was, wat bij haar als een mokerslag was aangekomen. Zo snel, dat had ze natuurlijk niet verwacht na al die tijd. En als je dan ondertussen zelf nog aan het nadenken bent over een mogelijke doorstart…… Dan kún je niet meer samen onder één dak blijven. Verder was ons huis te duur voor mij alleen, bovendien moet je als man (en direct veroorzaker) je conclusies trekken vind ik. Het vooruitzicht mijn huis te verliezen liet me bepaald niet onberoerd, zeker niet als je het huis samen van nul af aan hebt opgebouwd. De eerste voorzichtige stappen naar een vertrek (foto’s en andere persoonlijke dingen uitzoeken) is gepaard gegaan met veel tranen.

Die ik wegstopte onder het genot van H. Gelukkig had ik snel een tijdelijke behuizing. En daarnaast natuurlijk nóg een veilige haven, bij haar. Dacht ik.

Na weken van spanning, weinig slaap en te veel sporten stort ik in.

Intens verdrietig en bijna wanhopig meld ik me bij mijn ex. En ze vangt me nog op ook, kalmeert me. Maar laat ook weten dat ik niet haar probleem meer ben. Terecht, het moet voor haar heel pijnlijk zijn om te zien dat een (in haar ogen) onbeantwoord verliefdheidje me blijkbaar meer doet dan de breuk met haar.

Ik meld me ziek op mijn werk en ga ’s avonds naar H om mijn spullen op te halen en te praten. Ik zit vol met vragen, kan het niet accepteren. Er komt geen bevredigend antwoord maar het blijft zoals het is en ik sta met lege handen. Ik slaap nog bij haar, maar we raken elkaar niet aan. Niet dat ik dat niet wil, maar ze laat het niet toe.

Waanzinnig frustrerend en onwerkelijk om zo naast iemand te liggen die twee dagen daarvoor nog in je armen lag.

Het afscheid de volgende dag is moeilijk. Als ik naar mijn auto loop heb ik het gevoel dat ik écht alles kwijt ben. Ik heb me nog nooit zo leeg gevoeld als die dag. Ik vlucht letterlijk naar mijn beste vrienden.

Ik blijf daar een paar dagen, daarna logeer ik een week bij mijn ouders in een poging bij te komen en in afwachting van het beschikbaar komen van mijn tijdelijke nieuwe onderkomen. Ondertussen blijft er SMS contact met H, ik blijf op zoek naar antwoorden en bevestiging dat dit niet het definitieve einde is. Clutching at straws. Die hoop wordt soms gevoed, dan weer de bodem in geslagen. En ik kan er geen afstand van nemen.

Ik blijf naar haar verlangen en sla alle adviezen van vrienden en ouders in de wind. Langzamerhand word ik er echt gek van.



Kanker
Ik heb tussendoor ook nog regelmatig contact met S. We hebben een keer een echt gesprek, waarin ze laat weten ontzettend boos te zijn, zich aan de kant gezet te voelen.

Het woord tijdverspilling valt. Het doet me pijn, want ik heb echt wel al die tijd van haar gehouden en er veel energie in gestoken. Ik voel me schuldig en kan alleen maar zeggen dat het me spijt. En geloof me, dat is ook echt zo. Intussen heb ik met wat geluk wel een meer permanente behuizing gevonden, waar ik al heel snel de sleutels van krijg. Ik slaap er een eerste nacht en ga de volgende ochtend naar de huisarts.

Want ik voel een raar iets in mijn lijf. Dat rare iets blijkt een tumor te zijn en ik word diezelfde dag nog geopereerd. Kanker. Het doet me in eerste instantie weinig, ik stop het weg. H wist het ook en komt me na thuiskomst opzoeken.

Dat is de eerst keer dat we elkaar zien sinds het afscheid twee weken daarvoor. Later die dag komt ze nog een keer langs en als ik niet net geopereerd was geweest waren we in bed beland. Ik zeg nog ‘als je hier maar niet alleen bent omdat je medelijden met me hebt’ en dat bevestigt ze. Even ben ik vastbesloten er voorlopig dan maar gewoon van te genieten. Maar na een paar dagen begin ik te beseffen welke ziekte ik heb en krijg het erg moeilijk. Ik mis haar vreselijk. Vraag haar naar me toe te komen. Maar dat ‘kan’ ze niet. Reden bekend. Ik besluit dan het maar weer te forceren, wetend hoe het waarschijnlijk weer zal eindigen. De eenzaamheid, wanhoop, pijn, verdriet, het is bijna te veel en ik weet inmiddels nauwelijks nog waar ik met mijn emoties naartoe moet.

Zij is echt het enige waar ik nog houvast aan denk te kunnen vinden. En het gevreesde einde komt weer. ‘Ik ben je niet waard’ komt er van haar kant. En dat was het dan weer.

In de tijd daarna is er eindelijk even geen contact meer.

Ik herstel van de operatie en krijg na flink wat onderzoeken te horen dat er geen verdere uitzaaiingen zijn. Voorlopig ben ik weer gezond en dat is fijn om te horen. Maar hoe gek het misschien ook klinkt: in eerste instantie doet het me niet echt veel, het is meer een opluchting dan echte blijdschap. Kan ik nu mijn aandacht weer op de rest richten. Of meer specifiek: H. Ik stuur haar een email met de uitslag, en daarna nog een waarin ik me voor het eerst enigszins afreageer op haar. Maar daar blijft het bij. Eindelijk wat rust en ik steek zoveel mogelijk energie in het inrichten van mijn nieuwe huis, ik ga ook weer voorzichtig sporten. Toch wijkt ze niet echt uit mijn gedachten en echt beter ga ik me er ook niet door voelen. De eerste dag op het werk zien we elkaar weer en ik merk dat er aan mijn gevoel niets veranderd is. Nog steeds smoorverliefd. Direct komt ook het email verkeer weer op gang en na een paar dagen zeg ik het dan maar gewoon: ik wil je terug.

En ik zeg wat ik denk: ik wil oud met je worden. Dit sleept zich de hele week voort. Bijna belanden we weer in elkaars armen, maar ik hou me in. Heb me voorgenomen het niet meer alleen van mijn kant te laten komen. Wat een vooruitgang…. Ik krijg haar weer aan het wankelen, maar na het weekend is het toch weer ‘nee’. Ik ga nog eenmaal naar haar toe om al mijn vragen beantwoord te krijgen. Ze zegt dat ze niet voldoende voor me voelt. Tja, dat was me ook wel enigszins duidelijk. Maar ze zegt ook dat als……dat het dan niet snel meer zou eindigen. Dus echt een antwoord krijg ik ook niet. Ik zeg uiteindelijk dat dit de laatste keer is dat we elkaar (buiten werk) nog zien, omdat elke andere tussenweg voor mij niet werkt.
En omdat ik, als we wel als vrienden met elkaar om zouden gaan, ik voor altijd zou hopen dat het weer verder zou gaan dan dat.

En nog kon ik het niet loslaten. Want we bleven mailen. En ze heeft nogmaals gezegd dat ze met mij wel opnieuw zou kunnen beginnen, omdat ze wist dat ze het met mij goed zou hebben. En ik wist zelf ook zeker dat dat zo zou zijn. Maar ze zei ook dat ik niet moest gaan zitten wachten. Ik heb haar gevraagd of ze dan ooit van mij zou kunnen houden. Het antwoord daarop was ‘ja’. En ondertussen dacht ik: wacht niet op mij? Wat denk je nou zelf?! Wat denk je dat ik nu ga doen?! Ik wilde haar terug. Dus ik was bang dat ik voor eeuwig op haar zou ga zitten wachten. Wachtend op een liefde die nooit beantwoord zal worden. Ik was gewoon verslaafd aan haar en zo voelde het ook. Me nog steeds vastklampend aan elk strohalmpje dat ik kon ontdekken, terugverlangend naar die 14 fijne dagen.

Het vulde me met verdriet, soms met wanhoop. Om wat ik weggegooid had (zo voelde het) en er niet voor terug gekregen. Ik vluchtte vaak in mijn verdriet, via mijn muziekverzameling.
Nummers luisteren die het verdriet opriepen. De dagen waren leeg, de nachten eenzaam. Ondanks steun van familie en vrienden. Maar intussen probeerde ik de situatie te evalueren, er iets uit te leren. Wie ben ik, waar wil ik naartoe? Wat heb ik mezelf aangedaan/laten doen? Ben ik dat waard? Is zij echt wel de ware? Zou ik een bepaalde periode kunnen wachten? En zou ik dan op dezelfde voet verder kunnen? Was mijn andere relatie wel echt aan zijn einde? Ik heb iemand waar ik nog steeds om geef veel pijn gedaan, waarom? Waarom krijg je kanker in een periode dat je roofbouw op jezelf pleegt? Enzovoort. En daar lag wel het keerpunt, want ik realiseerde me wel dat het zo niet verder kon.

Ik ben hulp gaan zoeken en die heb ik gekregen. Ook, en vooral, van Roel. Hij heeft me heel erg geholpen het gebeuren in het juiste perspectief te plaatsen. In te zien wat de rol van een ieder is geweest, waarom de dingen zo zijn gegaan als ze gegaan zijn. En er lering uit te trekken. Er kwam plaats voor rouw en verwerking van de breuk met S. En de pijn en het verdriet daarover bleken een stuk dieper te zitten dan ik verwacht had. Ik miste haar ook meer dan ik ooit gedacht had, ze is nog steeds een deel van me en ik hou ergens nog steeds van haar.
Andersom ook, zo heeft ze me laten weten.

Ondanks dat ik nog een aantal keer gestruikeld ben over mijn verslaving aan H, heb ik haar wel vrijwel helemaal los kunnen laten.


De Tweede Ronde
Ik heb vervolgens tot eind maart 2008 een regelmatig leven geleid. Gericht op het hervinden van nieuwe energie en een nieuwe balans in mijn leven. Werken, vrienden, familie, veel sporten, en dat was het wel ongeveer. Het leven zonder grote ups en down beviel goed en was precies wat ik nodig had. Het gaf me tijd om alles wat in het voorgaande jaar gebeurd was te verwerken. Ik voelde me meestentijds weer goed, ook als ik alleen was. En, niet onbelangrijk, mijn gezondheid bleef ook in orde.

Half maart heb ik mijn eerste halve marathon gelopen.

Omdat ik vaak stukken gerend had in het afgelopen jaar, deels als therapie, deels omdat ik vanwege de mogelijke uitzaaiingen in vorm wil blijven, was ik in een bijzonder goede conditie en besloot ik een doel te zoeken om me op te richten. Het werd de halve marathon en het was ook een statement: ik ben er nog!

Inmiddels werd het ook tijd om eens op vakantie te gaan. Het was alweer bijna een jaar geleden dat ik voor het laatst geweest was, maar eerder zag ik er tegenop om alleen op vakantie te gaan. Nu voelde ik dat ik er aan toe was. Ik wilde nieuwe mensen ontmoeten en misschien zat er wel een leuke dame tussen?

Ik had in de afgelopen tijd geen enkele date gehad, stond er ook niet voor open. Wel via een dating-site profielen ontvangen, maar daar nooit iets mee gedaan. Geen behoefte. Enfin, de reis werd een groepswandelreis naar Zuid-Europa. En… er zat een leuke vrouw tussen het reisgezelschap. Aan het einde van de reis heb ik haar op een onbewaakt ogenblik, toen we samen achtergebleven waren, gekust. Mijn hart bonsde in mijn keel, maar gelukkig bleek ze mij ook leuk te vinden. We hebben de avond voordat we terug vlogen aan het strand uitgebreid gepraat en gekust. Voor ons allebei was dat al een tijdje geleden en het voelde goed.
Na de vakantie hebben we weer afgesproken en het bleek erg leuk te zijn samen.
Ik voelde echt iets voor haar. Maar er waren wat complicerende factoren. En ook onzekerheid over gevoelens. Dus ik heb de rem er een beetje gehouden op om te voorkomen dat ik weer met ldvd zou eindigen. Dat was voor mij niet makkelijk, want ik vond haar heel erg leuk en merkte hoe fijn het was weer iemand te hebben.
Maar de twijfel over de gevoelens bleef en ook daarbuiten werd het erg ingewikkeld. Na 1,5 maand zijn we gestopt elkaar te zien.

We hadden allebei ervaring met wat er gebeurt als je een relatie instapt terwijl er iets mist. Desondanks was het einde niet leuk…. Ik ben een aantal dagen flink verdrietig geweest, maar had er al snel vrede mee.

En toen, een paar weken later…. kwam er een bedrijfsuitje.

Daar praatte ik weer eens met H. We hadden wel sporadisch contact gehouden sinds vorig jaar en wisten een beetje van elkaar hoe het ging. Ik wist dat haar relatie niet goed ging. Haar relatie die, ondanks de affaire met mij en allerlei problemen, nog wel steeds voortduurde. Zij wilde wel, maar hij had moeite met zich uiten en met committent. Die middag vertelde ze tussen neus en lippen door dat ze ‘het met mij ook nog steeds wel gezellig vond’. En ja hoor, het blijkbaar nog immer smeulende vuurtje werd direct weer een vlammetje.

Desondanks tegen haar gezegd dat ik met eventuele gevoelens voor haar niet zoveel kon. Maar op de weg naar huis was ik behoorlijk van slag. En in de weken daarna kwam het contact langzaamaan weer op gang. Eerst per email, later ook ‘in het echt’. Ze was nu toch echt van plan haar relatie te beëindigen en had nog altijd twijfels over ‘ons’. Omdat ze vond dat we het nog altijd goed met elkaar konden vinden, maar dat ze niet wist of dat genoeg was om een relatie op te baseren als er geen verliefdheid was. Ik heb haar gevraagd of ze een relatie met mij dan nog zou overwegen? Misschien, zei ze, als het op vriendschappelijke basis zou beginnen. Ze was niet van
plan zich halsoverkop in een nieuwe relatie te storten. Ondertussen ging ze nog wel met hem op vakantie, ondanks het vastberaden plan ermee te stoppen. En ik?

Ik was stiekem weer verliefd en hoopte dat ik een nieuwe kans zouden krijgen. Ondanks dat ik twijfelde of dat wel heel verstandig was. Maar haar aantrekking op mij was nog altijd sterk, heel sterk. Was er bij mij dan zo weinig veranderd na de ervaring van vorig jaar? Het lijkt er wel op.

Weken later, half juni, was het daadwerkelijk uit. Ik was er zo’n beetje ‘live’ bij per SMS. Iets meer dan een week later hebben we voor het eerst afgesproken buiten werk. Een middag gewandeld en het was heel gezellig. Daarna nog wat gedronken en gegeten bij haar. Voorlopig was dat voldoende. Ik voelde dat ik haar echt nog heel leuk vond en dat het nog klikte ondanks het verleden. Maar zij had nog tijd nodig, en ze was er ook nog niet zeker van of het wel echt voorbij was. En ik trouwens ook niet… Vlak daarna ben ik op vakantie gegaan, weer een week wandelen met een groep en dit keer in de Alpen. Ik keek er echt naar uit en zag het ook als gelegenheid om eens na te denken over H, maar ook over werk etc. Ik voel me, ondanks dat het wel goed met me gaat, wat heel veel dingen betreft zoekende sinds vorig jaar. Ik wilde daar eens rustig over nadenken, buiten mijn dagelijkse beslommeringen en in een andere omgeving. H ging ook voor haar werk op reis. In die periode, en de weken daarna, werd het contact weer minder. Eind juli gaf ik de hoop eigenlijk maar een beetje op. Ik ging er maar vanuit dat ze haar relatie met die ander toch niet echt kon beëindigen en dat hij weer een nieuwe kans zou krijgen. Ik wist dat ze elkaar nog wel af en toe zagen en vulde de rest zelf maar in.

Ondertussen had ik niet stil zitten afwachten of er iets met H zou gebeuren. Toch nog iets wijzer geworden…. Op een of ander manier had ik ook nogal wat aandacht. Feestje hier, feestje daar en ook tijdens de vakantie. K, M , H (een andere H), S (een andere S). Met allen op stap geweest, gegeten, gedronken en met de meesten gevreeën.


Fijn huis
H. wist er wel zo’n beetje van. Met S. was iets moois aan het ontstaan. Ik had haar tijdens mijn vakantie ontmoet en het klikte heel erg goed. Ze was mooi, het was heel gezellig, we konden goed praten. Ik wilde misschien wel verder met haar, ondanks het contact met H. Ik had ook de hoop dat het met H nog iets zou worden een beetje opgegeven. Bovendien twijfelde ik nog altijd of ik het überhaupt wel zou moeten doen, gezien de ervaringen uit het verleden. Ik hield de rem er slechts een klein beetje op met S, maar dat was niet alleen vanwege het contact met H. Ik ben gewoon wat voorzichtiger geworden. Dacht ik….

Tot zover eigenlijk niets aan de hand. En toen kwam dat ene SMSje dat alles op zijn kop zette. ‘Wat als ik jou nou eens om nog een kans vroeg?’ Ik heb er denk ik 2 seconden over nagedacht.
Niet dat ik het onmiddellijk gezegd heb, maar het antwoord was: ja, graag. We hebben eerst ‘gewoon’ afgesproken, gegeten, gepraat etc. Eerst even de temperatuur van het water voelen. Die leek goed, haar ex was duidelijk uit beeld en al snel was het raak. 15 Augustus. En wat voelde het goed, ik was helemaal bedwelmd. Ze was zo mooi, het voelde zo vertrouwd. De volgende dag had ik met S afgesproken en ik ben naar haar toe gegaan. Ik heb haar verteld wat er aan de hand was en dat ik het met H wilde uitzoeken.

Het deed pijn, ik voelde me er erg slecht over. Niet eerlijk, als een verrader bijna. Ze was verdrietig en ik ook. Maar de drang naar H was sterker. De volgende dag was ik weer bij haar. Het pad was geëffend.


Mailtje
We waren binnen de kortste tijd vaak samen. Omdat mijn nieuwe baan vlakbij haar huis is, was ik meestal daar te vinden. Ik voelde me heel erg thuis bij haar. Een fijn huis, tuin erbij. Lekker rustig in een dorp. Al snel de ouders en naaste familie van beide kanten ontmoet. We besloten ook al snel dat we samen wel kinderen zouden willen en begonnen aan het verwekken ervan. Ze heeft een verleden van vruchtbaarheidsbehandelingen etc., dus we gingen ervan uit dat het wel even zou
duren. Ook kwam de vraag naar voren of ik wilde samenwonen. Jazeker! En zij leek het ook wel te willen. Na enig afwegen wanneer we dat dan zouden moeten doen kwamen we op begin december uit, zodat we samen Sint en kerst konden vieren.

Maar goed, we gingen inmiddels al meer dan een jaar, in wisselende intensiteit, met elkaar om. Je wordt ook ouder en neemt bepaalde beslissingen wat sneller dan vroeger. Ik was het alleen wonen ook wel beu.

Ik heb een fijn huis, maar eigenlijk een beetje te duur en tegenwoordig ook nogal ver van mijn werk. Zij woont heel veel dichterbij, zodat ik op de fiets naar mijn werk zou kunnen. Dat soort overwegingen speelden ook mee. Begin november zijn we ook nog samen op vakantie gegaan. Bij elkaar zo’n twee weken dag en nacht samen geweest, het leek bijzonder fijn. Zou het dan deze keer wel goed gaan?

Tot twee weken voor de verhuizing.

Ze was al een aantal dagen wat afstandelijk. Niet tegen elkaar aankruipen ’s avonds, geen sex zoals gewoonlijk vrijwel elke dag als we bij elkaar waren. De alarmbellen gingen onmiddellijk rinkelen bij mij. Pas na drie keer vragen in 3 dagen kwam het antwoord: twijfels over het samenwonen. Er waren bepaalde dingen aan mij die haar tegenstonden. Ze wilde niet zeggen wat precies omdat ze me daar mee zou kwetsen. En na nog wat verder praten bleek ook dat ze een email van een andere collega had gehad en dat had haar nieuwsgierigheid gewekt. Pats! Twee harde klappen in mijn gezicht. Een simpel mailtje is al genoeg om haar aan het wankelen te brengen?! Of waren er al twijfels en heeft dat mailtje dat versterkt?
Wat nu? Ik had mijn appartement al opgezegd, verhuizers besteld. Geen idee of dat nog ongedaan gemaakt kon worden. Lichte paniek. En boos, erg boos. Het voelde als verraad. Alweer. Ik heb die avond mijn spullen gepakt, maar ze heeft me gevraagd alsjeblieft te blijven. Dat heb ik gedaan. Omdat ik haar niet kwijt wilde en hoopte dat ze misschien tot inkeer zou komen. We hebben die avond ook lang gepraat, waaruit bleek dat ze zelf ook niet goed wist waar dit vandaan kwam, waarom ze ineens zo negatief was.

Ze vroeg zichzelf af wie er überhaupt met een kreng als zij samen wilde leven. Die vraag was volgens haar gerechtvaardigd gezien het feit dat haar ex-man haar verlaten had. Over een negatief zelfbeeld gesproken. En de tranen van haar kant waren achteraf gezien vooral uit zelfmedelijden, niet vanwege onze relatie.

Haar gedrag tegenover mij was als een blad aan de boom omgedraaid. Dat ik bleef veranderde daar weinig aan. Een enorme afstand tussen ons, gecreëerd door haar. Ik heb de volgende avond gezegd dat ik haar gedrag niet tolereerde en aangekondigd dat ik de volgende ochtend mijn spullen in zou pakken. Ze heeft me in tranen gesmeekt bij haar te blijven. Ik heb weer ‘ja’ gezegd. Want ik wilde haar absoluut niet nog een keer kwijt raken. Ik voelde zoveel liefde voor haar.

Maar ik heb desondanks de volgende dag mijn spullen ingepakt, sleutel ingeleverd en haar gezegd dat ze weer wat van zich mocht laten horen als ze me écht weer wilde zien. En gezegd dat ze maar eens na moest denken of er wel voldoende basis bij haar was voor een relatie met mij. Twee dagen later belde ze me op met de vraag of ik later die week de sleutel weer op wilde komen halen. Over die ander hoefde ik me geen zorgen te maken. En het samenwonen wilde ze eigenlijk ook wel weer door laten gaan.


Radeloos
Dat laatste heb ik maar afgehouden. Had ook net geregeld dat ik alsnog in mijn appartement kon blijven wonen. Maar desalniettemin was ik wel blij te horen dat er blijkbaar nog hoop was.

Ik ben naar haar toe gegaan voor het weekend, maar het bleek dat het telefoongesprek toch wat te snel was geweest. De twijfels waren er nog, de afstand tussen ons ook. Volgens haar was haar keuze voor mij deels een rationele en niet (geheel) uit liefde. Hoe kun je zoiets zeggen? Zo had ik het echt niet beleefd. Waarom wil je dan kinderen met iemand?

Waarom waren we dan zo close? Of waren we dat helemaal niet? Ze zei ook dat ze mijn diepe liefde voor haar vaak als druk ervoer. En dat ze, omdat het voor haar allemaal zo makkelijk ging en ze weinig voor mijn liefde hoefde te doen, de neiging heeft in een kreng te veranderen. Het voelde ineens als een soort ijsbad om bij haar te zijn. Zó anders dan eerst. Of dat nu aan haar ligt of aan mijn beleving weet ik niet eens zeker.

Maar het maakte me bijkans radeloos. Ik wilde dat ze van me hield! Ik had de hele week wel goed nagedacht over hoe verder te gaan en ook advies gekregen van verschillende kanten. En besloten dat het waarschijnlijk beter was het toch maar uit te maken. Voor zover die keus nog bij mij lag….
Ik was in ieder niet van plan, ervan uitgaande dat de afstand tussen ons misschien weer gedicht kon worden, te gaan wachten wanneer en aan wie ik haar uiteindelijk zou verliezen. Het voelde alsof ze onze liefde verraden had en ik vertrouwde het niet meer.

De liefde van mijn leven liet me vallen. En waarvoor? Waarom moest dit stuk?

Het heeft me het hele weekend gekost mijn moed bij elkaar te rapen en afscheid van haar te nemen. Ik heb het zaterdagnacht stilletjes geprobeerd te doen. Ze merkte dat ik huilde en kwam bij me liggen. Ik heb gezegd dat ze, onafhankelijk hoe het zou aflopen, altijd een speciaal plekje bij me zou houden, dat het me speet zoals het ging en dat ik haar heel erg zou missen. Ze heeft de hele nacht tegen me aan gelegen, ik wist dat het de laatste keer zou zijn. Zondag overdag was ze een tijdje weg en toen heb ik mijn afscheidsbrief geschreven. Nog steeds niet zeker wetend of ik het daadwerkelijk zo zou doen. Maar maandagochtend heb ik mijn spullen gepakt en de afscheidsbrief achter gelaten. Niet zoals ik het zou willen doen, ik vind een brief achterlaten en stilletjes weggaan niet heel moedig, maar fysiek afscheid van haar nemen was me op dat moment teveel.

Het laatste afscheid was de zoen die ze me gaf toen ze naar haar werk ging. Ik kon het haar toen echt niet vertellen. Maar ik denk dat ze het toen al wel wist.

Ik ben later die week nog een keer langs geweest om wat spullen uit te wisselen. We hebben nog wat gepraat. Ze liet blijken dat haar gevoel voor mij min of meer ‘ineens weg was’. En omdat ze vindt dat ze daar niets aan kan doen, moet ik alles maar accepteren. Ze had het over ‘voortaan meer op haar gevoel afgaan’. Ze was zich ook duidelijk al op die ander aan het richten. Ik wist echt niet zo goed wat ik ermee moest, probeerde dingen te verklaren, de pijn voor mezelf te verzachten. We kregen een beetje woorden.

Ik kwam om afscheid te nemen en dat wilde ik niet met ruzie. Slappeling. Ik heb haar omhelsd, bedankt voor de fijne tijd (……) en ben naar huis gegaan. Rijp voor een nieuwe ronde ldvd doktor. Ik was haar kwijt en was zó verdrietig. Maar ik was de enige. Met een week deed ze het met die ander. Hij is gewaarschuwd.


Wat is er eigenlijk gebeurd?
Hoe kun je jezelf zo in iemand verliezen, die duidelijk heeft laten zien dat niet waard te zijn? En dat tot twee keer toe.

In eerste instantie ben ik puur vanwege haar uiterlijke schoonheid op haar gevallen. Haar mooie koppie, het sexy lijf. Als compensatie voor iets wat ik blijkbaar bij S niet (meer) voldoende had. Ik wilde haar vooral veroveren en met haar slapen, de rest telde eigenlijk niet zo. Maar ze was er ook om het liefdesverdriet van de breuk met S weg te houden. Dus toen het misging deed het dubbel zo zeer.

En de tweede keer? Nog steeds die sterke fysieke aantrekking, maar ik denk ook een stuk onverwerkt verdriet en gemis. Ik wilde met haar heel graag terug winnen wat ik bij de breuk met S was kwijtgeraakt.

Een fijn leven samen, met een eigen huis en tuin, samen op vakantie etc. En misschien wel kinderen. Maar ik verloor uit het oog dat er meer nodig is voor een goede relatie dan een mooi uiterlijk en goede sex. Je moet ook écht contact hebben met elkaar en geborgenheid, veiligheid vinden. En daaraan ontbrak het vrijwel volledig.

Het feit dat ze gedurende al die tijd liet doorschemeren, de ene keer wat duidelijker dan de andere keer, dat ze zich elk moment van me af kon keren heeft me niet tegengehouden. Sterker nog, het maakte haar eigenlijk alleen maar aantrekkelijker. De sexuele opwinding in combinatie met gevaar. Hoe lang zou het duren voordat ze een mes in mijn hart zou steken?

Ze heeft het mes vaak genoeg laten blinken, zowel in de eerste als in de tweede ronde. In de eerste ronde was ze nog vrij open over haar twijfels, dat blijkt ook uit het verhaal. In de tweede ronde ging dit anders. Niet heel openlijk, maar af en toe een kwetsende opmerking over mijn uiterlijk. En als iets niet helemaal naar haar zin ging of af als ik een keer emoties toonde die haar niet helemaal bevielen (ze verweet mij altijd dat ik te emotioneel zou zijn), keerde ze zich van me af. Dit afkeren doe je niet als je van iemand houdt.

De signalen waren er echt wel, maar ik heb ze weer genegeerd. Als ik beter naar mijn gevoel had geluisterd, was ik zelf al veel eerder weggegaan. En ik was er waarschijnlijk niet eens aan begonnen als ik beter gekeken had naar wie ze werkelijk is. Een nogal chagrijnige, gefrustreerde vrouw met een erg negatief zelfbeeld. Maar ik wilde heel graag dat het zou werken en het doet pijn dat het mislukt is, ondanks dat ik begrijp waarom. En oh die fysieke aantrekking, ik mis haar zo wat dat betreft.

Het is echt een verslaving. En nog een heel gevaarlijke ook.

Ik neem het haar heel erg kwalijk dat ze er tot twee keer toe voor gekozen heeft iets met mij te beginnen terwijl ze niet voldoende voor me voelde. Los van het feit dat ze dat van tevoren wel enigszins had aangeven. Naar haar drijfveren kan ik alleen maar raden. Wraak vanwege haar scheiding? Snapt ze niet goed wat liefde is? Angst voor eenzaamheid? Hoe ze met me omgegaan is doet pijn en ik voel me beschadigd door haar. Ik zin op wraak, maar weet ook dat ik die niet zelf hoef te nemen. Eenieder krijgt namelijk wat hij/zij verdient. Ik heb haar, net als na de eerste keer, een brief geschreven om met haar af te rekenen. En daarmee moet het maar gedaan zijn.
De sexuele aantrekking zal altijd wel blijven, maar ik ben vastbesloten voortaan uit haar buurt te blijven. Het is nu echt genoeg geweest! Ik mis haar, in tegenstelling tot eerder, verder ook niet meer en voel me in zeker zin opgelucht dat het voorbij is. Ik heb na het laatste afscheid geen traan meer om haar gelaten.

Het ironische van dit alles is: als je het goed bekijkt ben ik zelf ook om de verkeerde redenen iets met haar begonnen. Ik ben eigenlijk zelf in het door haar uitgestoken zwaard gevallen. Ik was op zoek naar liefde, dat wel. Maar van echte liefde is echter geen sprake geweest, die komt namelijk van 2 kanten en verdwijnt niet als sneeuw voor de zon. Het voelde beide keren echt alsof ik van haar hield, maar in beide gevallen lag het goed beschouwd anders.

Ik heb dat niet goed onderkend. Seksuele aantrekkingskracht, het spannende (hoe lang gaat het goed?) en (het verdringen van) liefdesverdriet zijn beide keren de primaire drijfveren geweest. En ik ben ten opzichte van S en S niet veel beter geweest dan H voor mij. Ik heb beiden laten vallen voor H, zoals H mij heeft laten vallen voor een ander.

Ik heb nu een aantal dingen voor mezelf te doen. Ik ben mezelf met H tot tweemaal toe vergaand uit het oog verloren en zal moeten leren beter op mezelf, en anderen, te passen. Of eigenlijk: meer van mezelf te houden. Er rest me ook nog een stuk verwerking van de breuk met S en H. En ik moet leren te accepteren dat je niet altijd kunt winnen en dat het daarom soms beter is los te laten.
Pas als dat écht lukt, kun je de kracht vinden om weer verder te kunnen. Uiteindelijk moet ik weer in balans zien te komen, want die balans is nu al bijna 2 jaar zoek. Het zal geduld vergen, en geduld is niet mijn sterkste kant.

Ondanks alles vertrouw ik erop dat er uiteindelijk een nieuwe echte liefde op mijn pad zal komen. En dan niet een zoals met H, maar meer zoals met S. Met een vleugje H, voor de opwinding. Maar niet meer met het mes achter haar rug.


M.(bij redactie bekend)